Je valt

Je valt

Je valt, en valt.
Heel langzaam het duister in
Je valt steeds dieper en snellen.
Steeds verder het donker in.
Een spleetje licht nog maar.

Je Valt.
Dieper en dieper.
Het lijkt, alsof je in een donkere ruimte bent.
Met licht ten grote van een speldenknop.
Eenzaam, vallend alleen.

Je valt
100en meters het duister in.
Geen licht meer.
Her duister trekt aan je, het verslind je aan alle kanten.
Bijna gelukkig, maar je bent zo bang.
Voor wat komen gaat.
Wat nog gebeuren moet.

Je valt.
Je vraagt je opeens dingen af.
Het duister houd maar niet op.
Je wilt niet meer vallen.
Je slaakt ene kreet.
Je werkt tegen, zo hard als je kan.
Mislukte! Zinloze pogingen.

Je valt.
Het duister verpletterd je nu, je word langzaam platgedrukt.
Vredig ga je het tegemoet.
Opeens is daar een grond, een vloer met puntige uitsteeksels.
Éen pijnscheut.
Je gevoelens weg.
Gehavend gespietst aan een paar scherpe punten.
De duisternis won.
Voor altijd. Donker.

Je viel.
Het leek nog even, of het mooi licht word.
Maar dat werd het niet meer.
Éen zucht van verlichting.
Voor altijd je ogen gesloten.
Je lichaam gehavend gespietst.
Donker, duister, diepte.


Je Viel.

© Copyright ©RH