Gezichten die niet leven

ik heb een etalage
met gezichten die niet leven
ogen staren en hun monden
doen niet van zich spreken

ken ze uit hun
woorden op papier
tranen en verdriet
zie je in hun trekken niet

als ik ze lees
beginnen ze te leven
ze weven dan herinnering
in het antwoord dat ze geven

wil ze handen schenken
een lijf dat kan omarmen
verbazing kweken in hun blikken
ze met gevoel verwarmen

ik ga de winkel sluiten
mijn etalage zet ik buiten
ga ze allemaal ontmoeten
ze moeten lopen op hun eigen voeten

© Copyright wil melker