De achterkant van alledag

De klok tikt er traag. De kleur
van het door de zon grijsgebleekte
hout lijkt er te versmelten met
de groenblauwe kleur van de zee.

Op het vensterraam tikken
- als ontelbare regendruppels -
al die ogenblikken van tevergeefs
proberen, om te vergeten,

de schaduw op mijn schouders
toen, maar nu - in de vorm
van een paraplu boven m'n hoofd -
blijft het, troostend droog!

© Copyright Verwijderde gebruiker

Ingezonden door

Verwijderde gebruiker

Geplaatst op

01-01-2010

Over dit gedicht

Soms is er een stukje verleden, blijvend verdriet dat je kwetsbaar maakt, maar uiteindelijk ook weerbaarder!

Tags

Achterkant Troost Verdriet