Aan de zijlijn...

Daar zit ik dan te staren, vanaf de zijlijn naar het spel..
te kijken naar het rennen, springen, luisteren naar het schel
gelach uit vele monden, doordringt mijn vezels diep..
wat verlang ik naar het horen van de stem die mij niet riep..

hoe lang, hoe vaak, hoe weet ik veel..
kijkend, wachtend, om maar onderdeel..
te mogen zijn wie ik ben in wat jij bent..
maar niemand van de spelers, niemand die mij kent..

de tijd die doortikt, de man in het zwart, het fluitsignaal..
maar ook na negentig minuten, de wens die blijft om integraal..
uit te maken van jouw team, het delen in jouw vreugd..
en niet alleen te delen, in het verdriet dat voortkomt uit jouw jeugd..

al lijk ik nog zo’n grote man, bij jou voel ik me klein..
een jongetje, een kind, dat staat te wachten op het plein
in de rij van nog te kiezen, met een druppel aan mijn neus..
en elke keer opnieuw, weer de laatste keus..

wat is het toch, dat jij niet wilt, ben ik niet goed genoeg..
om alles mee te maken of is het nog te vroeg..
wil je dat ik blijf wachten, zittend op de bank..
met een spandoek, juichend blij zijn, aanmoedigen zonder wanklank..

Hoe heeft het zo ver kunnen komen, dat wij alleen nog strijd..
Voeren zonder liefde, waar is toch die tijd..
Dat jij en ik, zo intens, gelukkig samen konden zijn..
Dat wij waren verbonden, met een niet te breken lijn.

Stippeloog, wat moet ik nu, de wanhoop nog voorbij..
om te gaan ontdekken, blijven wachtend in de rij..
dat ik niet ben, wat jij echt wilt, of is dat toch te kort..
de bocht om of is geen geduld, datgene wat mij schort?

Claude-Michel

© Copyright Claude-Michel Kiers