thuiskomen

Daar tussen de mensen,
als een kil koud middelpunt. De weg die te gaan was is lang. Het verre vechten was nabij. De bomen zoeven aan mij voorbij als een weg die langzaam omhoog loopt. Een schermerlicht neemt de laatste hoop naar thuis af. Een benauwd, eenzaam gevoel kruipt door mijn aderen. Het is alsof iedereen tegen me wil zeggen dat het voorbij is. Alsof het niet mensen maar duiveltjes zijn die me kwellen tot in het diepst van mijn ziel. Of nog verder.
Ze grijpen me vast, nemen me mee, ze willen me vermoorden!
Dan ontwaak ik uit de diepste slaap in tijden en herken ik dat gevoel.
Het gevoel van thuiskomen.

© Copyright anoniem anoniem