Ze verlangde naar blauw.

Ze verlangde naar blauw.

Ze had verlangens naar veel verschillende kleuren.
Ze verlangde naar het goud van de ochtendzon.
Dat was voordat het lot vanalles liet gebeuren.
Dat was voordat de pijn het van haar won.

Ze werd blij van een lichte kleur als geel.
Ze zocht naar liefde zo sterk als rood.
Maar toendertijd was haar hart nog heel.
Ze zocht naar iemand die bij haar zou blijven tot de dood.

Ze verlangde ook naar groen.
Naar de natuur en de hoge bomen.
Maar dat was wanneer ze nog wist wat ze moest doen.
Pas later begon die intense pijn te komen.

Ze verlangde naar de kleur paars die stond voor kracht.
Ze wenste het bruin van het zachte zand.
Haar tranen liet ze varen in de donkere nacht.
Niemand bood haar nog een helpende hand.

Nog een tijdje heeft zij hoop gehouden.
Elke dag verlangde ze naar een nacht zo zwart.
Haar hart was bijzonder, ze had een gouden.
Het meisje was eenzaam, verlaten en verward.

Toen begon haar verlangen naar het blauw.
Het blauw van een plek zonder haat en pijn.
Blauw, de enige kleur die zij toen nog hebben wou.
Nu hoop ik dat zij met dat mooie blauw gelukkig zal zijn.

© Nathalie
Het kwam zo ineens in me op,
niet waargebeurd (niet in mijn omgeving in ieder geval) en ik weet ook niet hoe ik er zo ineens op kwam eigenlijk x]

© Copyright Verwijderde gebruiker