Elfjes

Aan de oever van een beek
zat ik stilletjes van de week.
Ik zat er zeker al twee uren
naar de waterkant te turen.
Toen plotseling in een lange rij
vlogen er tien elfjes voorbij.
Ze vlogen hoog en dan weer laag,
eerst waren ze nog een beetje vaag
maar steeds kon ik ze beter zien,
wisten ze niet dat ik daar was misschien?
De voorste elf keek steeds om
en riep: "kom elfjes, kom."
Maar de anderen, ze waren nog klein,
wilden niet zo haastig zijn.
Veel liever wilden ze met elkaar
spelen op dat mooie plekje daar.
Totdat een van hen mijn kant opkeek,
haar gezichtje werd ontzettend bleek.
Ze slaakte een gil en zonder te vragen
zag ik de elfjes weer vervagen
en daarna vlogen ze vliegensvlug
langs de zelfde route terug.
Sindsdien zit ik er iedere dag
en hoop ik dat ik ze weer zien mag.

© Copyright wilma triest