Zo jong

Je was nog zo jong,
Je leven nam net een sprong,
Van puber naar volwassen zijn,
En toen raakten we je kwijt,

Vol levenslust was je mijn jongen,
Het leven was voor jou net begonnen,
Zoveel plannen had je voor het leven,
En niet een kon je realiseren.

Het noodlot sloeg genadeloos toe,
Een schot, en je deed je ogen toe,
Negentien jaar mocht je worden,
Ik mis je zo, mijn jongen.

Waarom moest dit gebeuren,
Alleen, je kleur, het is te betreuren,
Omdat je donker was, stond hem niet aan,
Voor hem, zes jaren, en hij kon met zijn leven verder gaan.

Wij zijn toch allemaal mensen,
Waarom moest mijn pleegkind zo vroeg sterven,
Ik mis hem nog elke dag van mijn leven,
Tesfay, ik zal je nooit vergeten.

© Copyright Said Mondria