herinneringen

De herinneringen die van jou en mij waren,
Het enigste wat ik kan doen is voor me uitstaren.
Ik kan uren blijven stil zitten en zitten huilen,
Nee, blijf liever achter me fake-smile verschuilen.
Ondertussen probeer ik plezier te maken,
Ookal zijn er veel dingen gezegd die mij raken.
Ik zal je één ding zeggen, als ik iets wil,
Dan hou ik me voor de rest tegen iedereen stil.
Maar geloof me, Ik zal er voor blijven vechten,
Je kunt er niets aan veranderen, Zijn mijn eigen rechten.
Niemand heeft mij deze pijn kunnen besparen,
En de herinneringen zal ik blijven bewaren.
Ik wil de herinneringen niet kwijt,
Want dan is het enigste wat ik nog heb spijt.
Ik laat de pijn niet zien, Maar diep van binnen.
Diep van binnen..
De pijn is niet te verzachten met woorden of zinnen.
Maar wat moet ik dan doen? Het laten merken?
Maar geloof me dat helpt niet om het te verwerken.
Je kunt denken, Wat zoekt zij nou voor aandacht.
Maar ik ben niet iemand die bij jou huilt, Maar lacht.

© Copyright larissa bax