Stilte en wat eeuwigheid

je speelde
in mineur
de witte vleugel treurde

donkerrode rozen
beschaduwden
jouw klankbereik

je zong voor mij over
stilte en wat eeuwigheid
de tijd waren we kwijt

heb je de hand gereikt
nog voor het slotakkoord
onze liefde had vermoord

met donkerrode
rozen zijn we
stiltedansend weggegaan

de vleugel
dichtte zonder vingers
in mineur zijn wit bestaan