Ontspiegelt mij in dunne plassen

zoek ik je ogen om mezelf te zien
pak ik je hand om eigen warmte te voelen
vind ik in jou wat ik niet heb misschien

regen heeft me weggewassen
zon ontspiegelt mij in dunne plassen
haar warmte heeft me anoniem verdampt

wind verslijt gestaag mijn weerstand
erodeert de jaren tot herinnering
verstuift mijn leven door versnippering

ja ademt dagen langs mij heen
je handen voelen woelen maar
herkennen slechts de kou van steen

ik ben een vaag herinneren
aan iemand die je zocht
tast naar warmte die niet mocht

© Copyright wil melker