Drieënveertig
Er is er weeral eentje bij
Dat maakt me echter droef noch blij
Maar drukt mijn neus wel op het feit
Dat mijn leven er één is zonder veel jolijt
Doordat ik kleine attenties zeer waardeer
Lijkt het vast alsof ik niet de behoefte heb aan toch iets meer
Meestal en heel graag toon ik
Aan elkeen mijn sarcastisch humoristische blik
Maar vrijwel niemand ziet
Mijn eindeloze eenzaamheid en stil verdriet
Vandaag, morgen en tot het eind van mijn leven
Mag iedereen mij dus genegenheid, vriendschap en liefde geven
En wil je proberen om me helemaal te strikken
Tracht dan een euthanasieset of een (rolstoel)busje voor me op de kop te tikken
Dan kan ik van deze maatschappij die soms is zo koud
Waarin ik leef met een lichaam dat door een ander zijn fout
niet meer optimaal kan functioneren
zodat het merendeel der mensen mij niet meer wil accepteren
Kiezen voor, je raadt het al,
Hetzij afscheid nemen van dit tranendal
Het aardse leven dus de rug toekeren
Of in het andere geval er net ten volle in participeren
Rudi, 24 augustus 2009
© Copyright Rudi Van Damme
Ingezonden door
Rudi Van Damme
Geplaatst op
26-08-2009
Over dit gedicht
Geschreven naar aanleiding van mijn 43ste verjaardag.