Het lot

Felix lieve zoon, als ware hij een mens
Een onbezonnen leven, dat was zijn grootste wens

Liefdevol en strijdbaar, zijn staartje fier omhoog
Dat lieve witte bekkie, ik hield het niet meer droog

Die zwarte in dat kooitje, zijn vrijheid zo nabij
Slapen naast Fiona, twee koppies zij aan zij

Eenzaam en bedolven, tijd en ruimte slechts een feit
Hoe heeft hij het getroffen, zijn pootjes slaat hij wijd

Ooit leek hij zo verloren, vader, moeder noch ontbijt
Die met die pluimen op zijn oren, hij is nu echt bevrijd

© Copyright Martijn Krook