Eenzaam gevecht
Een ziekte met een naam,
maar zonder gezicht.
Van buiten niet te zien,
wat het bij mij heeft aangericht.
De vermoeidheid, de wanhoop,
het verdriet en de pijn.
Worden niet begrepen in de wereld,
waar alles te zien moet zijn.
Ik lach, en doe vrolijk,
niet altijd even oprecht.
het sloopt me van binnen,
het is een lang en soms eenzaam gevecht.
Ik ben niet meer wie ik was,
ik kan niet meer wat ik kon.
Maar ook voor mij schijnt nog steeds
de warme zon.
Ik heb familie en een paar lieve vrienden,
zij kennen mijn grootste wens.
zij luisteren en beschouwen,
me niet als zieke maar als Mens!
© Copyright manuela fransen
Ingezonden door
manuela fransen
Geplaatst op
21-08-2009