In het stof van je gezicht

een horizon
verstopt met strand
waar is de zee met
woorden van jouw hand

je ogen zoeken ruimte
veroveren de lucht
je schreeuwt geluiden
maar er komt geen zucht

je klopt aan deuren
die niet open geven
angst waakt nachten om
je dag te overleven

regen valt voor jou alleen
ze ruist als een gedicht
haar woorden tekenen betekenis
in het stof van je gezicht

je komt thuis met
strofen warmte in je hand
je zoekt papier en pen
maar je gedicht is opgebrand

© Copyright wil melker