Je schouder vlamt

je klimt met mij
je schouder vlamt
als ik mijn vleugels spreid

en jij de stenen mijdt
die achter ons
het pad markeren

soms lost er een
en slaat herinneringen stuk
in een lawine van gedachten

geen afgrond vangt
jouw blikken meer
weidsheid doet je ogen zeer

je wereld vlakt
tot mogelijkheden in een
maagdelijk opnieuw betreden