Een meisje

Een meisje loopt.
Ze loopt over een lang pad.
Een lang slingerend bospad.
En het einde komt maar niet in zicht.
Dus ze loopt, en loopt, ze blijft maar lopen.
En ze heeft maar twee dingen bij zich.
In de ene hand een briefje.
Een afscheidsbrief.
En in de andere hand een roos.
Ze loopt zonder op of aan te kijken.
Zonder een lag en een traan.
Ze kan het niet, ze kan niet huilen of lagen.
Ze is emotieloos.
Ze loopt langs een rivier.
De rivier van de vervlogen dromen.
De rivier der wanhoop.
Ze ziet een huis.
Ze herkent het huis.
Het is haar huis.
Iedereen binnen ziet er zo gelukkig uit.
Zo zonder haar.
Ze stopt de brief in de brieven bus.
Dan pakt ze de roos.
Ze breekt een doorn af.
En ze zet een snee op haar hand.
En ze laat vier druppels bloed op de grond vallen.
Ze legt de roos op de grond naast het bloed.
En ze zegt, ik kom nooit meer terug.
Egt nooit meer.
Jullie zij zo beter af zo zonder mij.
En ze loopt weer door.
Ze loopt weer verder over het pad.

© Copyright Made Bye My Self