Angst

Het is donker om me heen.
De zon die net nog scheen,
Is ongemerkt ondergegaan…

Het was zo’n mooi gezicht,
Dat mooie gulle zonlicht.
En nu is het weg…

Hetzelfde, is in mijn hart,
Ik was blij, en nu is alles zwart…
Ik voel weer die angst,
Die mijn keel, dichtknijpt.
Ik krijg het weer benauwd…

Ging het maar weg,
Die benauwende angst.
Het maakt me zo bang.
Het is, als een giftige slang
Die langzaam, steeds dichterbij komt,
En dan toehapt,
Om zijn prooi te doden…

Maar dan, dan komt de maan op!
Die geeft een klein beetje licht.
Net genoeg, om mij,
Van die verstikkende angst,
Te bevrijden…

© Copyright Roos --

Ingezonden door

Roos --

Geplaatst op

18-06-2009

Over dit gedicht

In dit gedicht wordt angst letterlijk beschreven, maar tegelijk ook vergeleken met een ander voorbeeld. De persoon overwint aan het eind zijn angst.

Tags

Angst