De eerste en laatste tranen die je om mij liet.

Ik zat naast jou..
Opeens zag ik de tranen over jou wangen rollen..
Ik vroeg je: wat is er nou?
Je vertelde mij wat je dwars zat: het was een rot tijd, een stressvolle..
Ik vroeg jou waarom, en of ik je kon helpen?
Je zei mij: jij bent tenminste een genadevolle..
de tranen die ik nu laat zijn allemaal om jou..

Doorboord met die woorden, Lekgeschoten van verdriet..
Hoe is het mogelijk dat ik jou tranen naliet?..
Ik begon het te begrijpen..
Mijn karakter is veranderd, het voelde alsof ik een mes begon te slijpen..

Je pakte mij bij me arm en zei mij: verander! ..
Ik kreeg het gevoel alsof jij niets meer was dan een tegenstander..

Ik begon tekeer te gaan, en jou tranen bleven vloeien..
Ik vertelde jou je er niet mee te bemoeien..

En nu pas besef ik, wat ik jou heb aangedaan..
Een groot stuk in mij is doodgegaan..
Jij accepteerde mij niet op deze manier..
Je zei sarcastisch tegen mij: veel pleizier!

En nu schrijf ik hier weer een gedicht..
Tranen in mijn ogen, wat heb ik allemaal aangericht?

© Copyright Peter Bonjer