Voor paal staan

Stokstijf.
Als aan de grond genageld.
Ik zie het leven voorbij razen.

Hang wat rond
Leunend tegen een nutteloze kolom
in dit web vol dwazen.

Alleen?!
Het lijkt of niemand mij ziet.
In één tred, schijnbaar onbewogen.

Een peuk.
Diep inhalerend staar ik
naar de hemel, met gesloten ogen.

Mijn mond
niet geheel gesloten
laat de rook langzaam lopen.

Leeg hart
Veel ruimte voor de ware
staat wagenwijd voor der open

De hemel
Starend naar de warme herfstzon
Waarom sta hier nog op de aarde?

Ik…
Nog altijd tegen de kolom leunend
Gebroederlijk als twee palen van geen waarde

© Copyright John Stoffels

Ingezonden door

John Stoffels

Geplaatst op

18-10-2007

Over dit gedicht

Onbeantwoorde liefde

Tags

Eenzaamheid