Je lach doet wolken groeien

ik scherp de woorden
niet met staal
prik geen gat
in je verhaal
de messen zijn verdwenen

grote woorden
bloedden uit je hart
je beelden braken
toen ze zonlicht zagen
ik dacht je als apart

je praat met zachte stem
handen laten bloemen bloeien
die wuiven in de wind
je tekent zon en maan
je lach doet wolken groeien

zie beloften in je ogen
je lippen bieden lente aan
je hals en wangen zijn
een maagdelijk gebied
waarin de zomer zich verdiept

je schouders neigen
naar een meegaan met
je lichaam draait zich open
we kennen elkaar net
ik laat je nooit meer lopen

© Copyright wil melker