Mijn masker
Mijn tranen zijn gestopt.
Mijn ogen zijn gedept.
Mijn gedachten zijn verstopt.
Maar mijn verdriet is nog niet weggeebt.
Ik verstop het diep in mij.
Zodat niemand het zal weten.
Voor de buitenwereld ben ik blij.
Maar hoe te lachen ben ik vergeten.
Mijn masker is weer heel.
De scheuren zijn gedicht.
Ik sta weer op het toneel.
Met een lach op mijn gezicht.
Tot mijn masker zal verslijten.
Zal ik in mijn rol blijven.
Tot mijn masker zal gaan splijten.
Zal ik anders schrijven.
Want als mijn masker scheurt.
En de tranen onwaken in mijn hart.
Zal ik worden meegesleurd.
In een wereld van alleen maar zwart.
© Copyright Kim Snijders
Ingezonden door
Kim Snijders
Geplaatst op
22-05-2009