Ooit

Ooit, lang geleden, in het land der sprookjes, diep in de verte, hoog boven de stilte van honingzoete stranden, die, als je er bij stil staat, toch zo luid was, alsof geen mens er ooit zijn voetafdruk had neergeschilderd, toen de frisse geuren van kiwigroene bladeren en robijnrode bloemen rondfladderden, terwijl de hemel puur purper kleurde en de hemels daarachter magisch magenta, toen zou de toekomst nooit bestaan hebben, de stralende sterren van gisteren zouden nooit zijn gevallen, want gisteren zou nooit bestaan hebben, alles zou zijn en niets zou worden, een fragiele fractie van een seconde zou nooit zijn gestorven, want die seconde zou er nooit zijn geweest en zou nooit een minuut of dag worden, nooit een ooit.

© Copyright annelene pauwels