Vermoord

Ik glimlachte en shommelde
op de schommel heen en weer.
Even was ik het kleine kind
en zo licht als een zachte veer.

Toen betekende het duister
enkel nog de vredige nacht.
Niet het geschreeuw en de pijn
dat nu altijd op mij wacht.

Vaak vraag ik in mezelf; waarom?
hoop ik stil op een antwoord.
Wil ik weer even het kleine kind zijn
en niet de persoon die is vermoord,
-al lang geleden.