broos

(uit ‘verdrinkwater’)

broos
als het dunne laagje ijs
in het vroege winterlicht
mijn adem schrijft witte nevelslierten
h e l p schrijft mijn mond
maar de oever is ver
het water diep
het ijs te broos
mijn bevroren roepen breekbaar
misschien toch ziet iemand
de rooksignalen van mijn mond
en denken zal
daar midden op dat meer
staat een enkele ziel
die zijn weg terug
niet durft te vinden
en met wat vrinden
mij alsnog de hand komt reiken

© Copyright Istvan Koning