de drenkeling

de witte waterwoeste
beukt de stranden
vergaan op het duin
gewapend tot de tanden
daal ik af en hef
mijn handen
zij klauwen zich steeds dieper
en de zee vecht
het blauw wordt zwart
het zwart wordt licht
een godverlaten vogel
speurt naar voedsel
ik zet mijn tanden
in het witte vuil
herinneringen
stormen golvend
door mijn kinderhoofd
dan grijpende handen
en een mond vol blauwe lucht