Geklonken zand

Hier is de grond ooit omgewoeld.
Menig moederhart ligt hier begraven.
Geklonken zand klampt vast aan dat
wat het daglicht niet kan verdragen.

Stilte, is wat hier overheerst, een
sluier over leed. Hier liggen kinderen.
Hun namen geklonken in steen.

Mag ik de stilte doorbreken?
Krijsen in uw naam, zelfs de
grond waarin ze te rusten liggen
ligt ver van hun vader(s)land vandaan.

Ik wrijf over wit, ook ik kan 't zwart niet aan.
Wel loop ik schoorvoetend verder en lees
op gepaste toon hun aller naam.

Zelfs de vogels zwijgen,
nu een tipje van de sluier wordt opgelicht.
------
Ingrid van der Weegen 2020
www.debronmedia.com

© Copyright Ingrid van der Weegen