Zwarte zwaan
Zwarte zwaan
Rouwig staat ze
waterig te staren
Meewarig wiegend
op het ritme van leed
Een traan verdwaalt,
hulpeloos alleen,
in ’t grijze water.
Geen plaats meer
voor haar zachte
beminnelijke elegantie
Vaarwel glinstert
in haar witte ziel
Verlaat vleugelend
de bederfelijke poel.
Een laatste traan
mengt zich tevergeefs.
Schielings ijlt ze weg
de zwarte zwaan.
Clôôde 2005
(Gedicht bij schilderij, tentoonstelling aqua 2005)
© Copyright Clôôde
Ingezonden door
Clôôde
Geplaatst op
10-04-2020
Over dit gedicht
in 2005 een samenwerking van de schrijfkring De Terp Blankenberge met kunstcollectief Blankenberge voor het schrijven van een gedicht bij een schilderij