Samen

Waar bergen heel langzaam verslijten tot gruis
en zeeën verdampen tot wolken,
daar vinden wij, mensen, ons enige thuis,
een bijenkorf voor vele volken.

Waar ééns vruchtbaar land transformeert tot woestijn
en kustlijnen terug moeten wijken,
daar ligt onze kans onze naam waard te zijn,
een bolwerk van kracht, van gelijken.

Waar meningsverschil steeds nog uitmondt in strijd
waarbij men niet schroomt om te doden,
daar kan nimmer plaats zijn voor menselijkheid,
laat staan voor verlichting van noden.

Waar bergen heel langzaam tot gruis overgaan,
beschavingen gingen en kwamen,
daar ligt onze kans een nieuw pad in te slaan,
maar nu, als het even kan, samen.

© Copyright Huub