De laatste Hoop

Uit 'Het romantisch avondmaal'

Op de vlakte met het zand en de stenen stond het huis
geen mens te zien in de aller verste verten
geen mens te zien in alle gangen in alle kamers
niets bewoog in deze dor verlaten eenzaamheid.

Op een nacht onder de hemel in miljarden sterren
scheen er een licht in een kamer van het huis
klonk er een lange ijle hoge kinderstem en
en verdween heen in een weidse verre helderheid.

Uit de heuvels van de bergen van de hoogste toppen
daalden zij naar de vlakte van het zand en de stenen

uit de dalen uit de ravijnen uit de diepste grotten
stegen zij naar de vlakte van het zand en de stenen.

In het huis op de vlakte van het zand en de stenen
in de hand van het kind lag de kiem ontsproten.

Guido van Geel

© Copyright guido