Voor mijn lieve schat Chico

Je kijkt me aan met je grote bruine ogen,
Maar als je goed kijkt zie je een witte gloed erin
Ik denk nog je wordt oud beessie hoe lang ben je nog bij ons?

Dan is het weekend en je scharrelt op je gemakkie door de tuin,
Je pootje zwikt weg, komt dat door het grind, struikel je over iets?
Maar al snel voel ik een onrustig gevoel door mijn lichaam gaan.

Je loopt op me af en het gebeurd weer.
Je duwt je lieve witte snoet tegen mijn been en zoekt steun om te blijven staan.
De onrust die ik voel is terecht en uit het niets rollen de tranen over mijn wangen.

Maandag, ik bel de dierenarts vanaf mijn werk, ik wil er vandaag nog naar toe.
Ik bel mijn moeder, ze zegt dat kunnen zijn nieren wel eens zijn.
Ja wie weet....toch weer een beetje hoop.

De dierenarts onderzoekt Chico, prikt bloed en kijkt zijn urine na,
Hartje is goed, wel wat verhoogde waarden in zijn bloed en urine.
Ze zegt....waarschijnlijk toch zijn nieren en geeft via een injectie antibiotica.
Vrijdagmorgen een nieuwe afspraak om te kijken hoe het gaat.

Je krijgt medicijnen mee, antibiotica en pijnstillers.
De volgende ochtend kijk ik naar je terwijl je loopt.
Nee niet goed, je stopt steeds om je evenwicht te zoeken.
Je bent zo onrustig. Je loopt continu achter me aan.

Op woensdag denk ik, er had nu toch al verbetering moeten zijn.
Donderdag loop je maar rond en rond en rond je wil niet gaan liggen of zitten.
Het onrustige gevoel neemt toe ….dit gaat niet goed.
Naar buiten wil je niet meer, je loopt heel langzaam en stopt steeds.

Donderdagnacht, ik lig in bed.
Denk nee ….dit mag ik niet langer zo laten duren.
We zijn al bijna 15 jaar samen, wat hebben we veel meegemaakt.
Jij was er altijd voor mij nu moet ik er zijn voor jou.
Ik neem een beslissing dit kan ik je niet langer aandoen.

Vrijdagmorgen, ik probeer nog met je te lopen buiten.
Je staat stil en kijkt me aan, ik til je op naar huis.
Je loopt naar je waterbak en valt er zo voorover met je kop in.
Nee dit is niet meer dierwaardig.

We zitten samen bij de dierenarts ik heb je op schoot.
Je wil er af, je bent heel erg onrustig.
We mogen de spreekkamer in en de dierenarts vraagt heb je urine bij je?
Dat heb ik wel maar, zeg ik, ik denk niet dat het nog nodig is.
Ik denk dat hij een hersenbloeding gehad heeft.
Ze kijkt me aan en knikt bevestigend.
De tranen stromen over mijn wangen en ik hoor de arts zeggen, vanmiddag om 16.45.
Veel sterkte vandaag.

Ik rij terug naar huis, kan niet stoppen met huilen.
Zodra we binnen zijn ga je liggen…voor het eerst die week.
Ik pak je dekentje en leg het over je heen.
Ik ga zelf languit op de grond liggen mijn gezicht bij jouw koppie.
Zo lig ik zeker 1,5 uur, ik praat ik huil en zeg dat het beter is zo.
Dat het echt niet langer meer kan, ik maak de ene foto na de andere.

De klok tikt en tikt.
Fleur, Lillie en Luca, de andere honden, gaan steeds bij je liggen.
Ze voelen het..
De kinderen komen thuis uit school en ik vertel ze wat er gaat gebeuren.
Ze schrikken en zeggen wij willen mee.
Ze knuffelen met hem en weer maak ik allerlei foto’s.

Het is half 5 tijd om te gaan.
Ik til je op.
We rijden de hoek om en ik voel mn benen warm worden.
Je laat je plas lopen, ik wil niet terug naar huis en we rijden door.
We komen bij de dierenarts aan en melden dat we er zijn.

We blijven buiten staan met je, heb geen zin in de wachtkamer te gaan zitten.
Sharona loopt nog een stukje met je….wat doe je nou? Je rent voor haar uit.
Ik voel mijn maag draaien, nee Chic…alsjeblieft doe dit nou niet.
Je stopt bij mijn benen en ik voel dat je weer omvalt.
Ik moet dit doorzetten, je bent echt op lieve schat.

De assistente roept ons binnen, we gaan naar een apart kamertje.
De dierenarts komt binnen en legt kort alles uit.
Ik zie mitchel in tranen uitbarsten.
We staan om je heen en houden je vast.
De eerste prik, je gilt het uit en vecht om los te komen.
Wat is dit verschrikkelijk moet dit nou zo?
De naald is er al uit en nog ga je verschrikkelijk te keer.

Dan is het stil, je zit verdwaasd om je heen te kijken en we knuffelen met je.
Dan ga je liggen en ik zie dat je in slaap valt, dieper en dieper.
Ik praat zachtjes tegen je leg mijn hoofd op je buik maar je reageert niet meer.
Dat was voor mij al het moment dat je “weg” was.
Na een kwartier volgt de laatste prik ik hou je vast, leg mn hand op je buik.
Ik voel je hartje al niet meer, je bent overleden.

We leggen je in je mandje met je dekentje over je heen.
Wat doet dit pijn, daar lig je dan….mijn maatje.
We rijden naar het dierencrematorium en onderweg blijf ik je aaien.
Het lijkt net of je slaapt je bent gewoon nog warm.

We zitten in een ontvangkamertje.
Ik hoor de man van het crematorium vragen hoe we het willen.
Alleen cremeren of met andere hondjes?
De kinderen kiezen met andere hondjes, dan is hij niet zo alleen.

We mogen afscheid gaan nemen.
Daar ligt hij dan op een soort baar in zijn mandje.
Het dekentje is weg hij ligt met een pootje onder zijn koppetje.
Ik denk…zo ligt hij nooit en begin te beseffen dat hij echt dood is.
Ik knuffel met hem, geef hem kusjes en bedank hem voor alles.
Sharona legt nog een tekening bij hem neer die ze op school gemaakt heeft.
Ik kijk naar Mitchel, zo verdrietig, 14 jaar maar nu even weer een klein ventje.
Nog een knuffel, nog een kus Chico is nog warm.
Wat is dit moeilijk ik wil bij hem blijven, wil niet weg.

Ik kom thuis, heb zijn halsbandje en riempje in mijn hand.
Ik voel me leeg van binnen, het is net of ik een stukje van mezelf heb weggebracht.
Het doet vreselijk pijn maar ik weet, ik heb hem verder lijden bespaard.
Dit moet slijten, een plekje krijgen tot ik weer met een glimlach aan hem terug kan denken.

Lieve schat, ik zal je nooit vergeten, ik mis je verschrikkelijk.
Bedankt voor al die fijne jaren samen.

CHICO
23 OKTOBER 1993 – 27 JUNI 2008

© Copyright patricia vdv

Ingezonden door

patricia vdv

Geplaatst op

21-02-2009

Over dit gedicht

dit heb ik geschreven nadat ik mijn hondje na bijna 15 jaar moest laten inslapen niet in dichtvorm maar wilde het toch hier neerzetten

Tags

Hond Overlijden