Mama

Ik ben ziek, zij je alsof het zo moest zijn,
je keek verdrietig, met een traan op je wang.
Je zei dat je beter zou worden,
ik wilde je geloven, maar mam, ik was bang.

Je werd beter, je was zelfs een jaar schoon,
Totdat je een raar gevoel had, het was weer niet goed.
Je ging naar de dokter en hoorde dat je ziek was,
Weer die zware tijden tegemoet.

Iedere dag kwam ik even langs,
Dan lachten we samen, en keek je eventjes blij.
Maar alles werd anders voor me
Op de dag dat je tegen me zei:

“Ik word moe van gewoon maar liggen,
Het infuus in m`n arm doet pijn.
Ik heb het altijd gevoelt,
Dat ik ooit weer beter zal zijn.

De medicijnen slaan niet aan,
En al m`n hoop spoelt langzaam weg.
Misschien word ik niet beter,
Misschien heb ik gewoon pech.”

De dokters komen en dokters gaan,
Het lukt ze niet om je beter te maken.
Iedereen steunde je superveel,
En toch waren en dingen die ontbraken.

Dan gaat het allemaal heel snel,
Je gezondheid gaat achteruit.
De lichtjes in je ogen doven,
En je krijgt een bleke gloed over je huid.

Ineens is het over,
Voor de laatste keer zei je: “Dag”.
Wat ik niet van je mocht vergeten,
Was je lieve glimlach.

© Copyright Ellen.