Mijn laatste gedicht...

Mijn laatste gedicht…

Luchtbellen dwarrelen naar boven.
Zie de zon als een bol kleiner, kleiner worden.
Diep, donker, koud, eenzaam zonder angst in het water.
Steeds verder zink ik in de oceaan van levenloosheid.
Wanhopig zoekend, dood de verlossing, leven de pijn en het verdriet.
Naar het leven snakkend, mijn verdriet de pijn overwinnen het gevecht.

Kussend beloofden wij elkaar geen pijn te doen.
Waar is nu jouw hand? altijd was het in mijn rechterhand.
Jij gaf hoop, vertrouwen, liefde, wijsheid en levensgeluk.
Verstandelijk reageren of met gevoelens, gevoelens vertellen de waarheid.
Dromen, samen wonen, een baby, elke nacht naast jou, onze liefde.
Ons verleden is verleden tijd, de toekomst, de toekomst maken wij zelf.

Jij was het voorbeeld van vooroordelen, creoolse vrouw.
Diepe vernederingen, liet mij slaan, onderging alles voor jou.
Uitgekotst door iedereen, koos ik mijn eigen weg, jij was niet zo.
Waarom, waarom liet jij mij zo koud en hard in de steek.
Wie ben jij in werkelijkheid dat jij zo mijn hart durft te breken.
Gevoelig, kwetsbaar, teder, eerlijk en liefhebben, speel niet met mijn leven.

Langzaam worden de luchtbellen naar boven minder.
De zon, bijna niet meer te zien, stilte voor de dood.
Pak mijn hand, laat mij overleven, geef mij jouw liefde.
Jij ziet mij niet liggen, geen gevoelens meer, jouw hart klopt niet meer voor mij.
Langzaam sluiten mijn ogen, lig stil op de bodem van verdriet, verlossing.
De tijd zou ons geleerd hebben wat liefde voor ons beiden betekende.
Nog één keer zie ik jou gezicht en ik geef jou mijn laatste glimlach…

Dood mijn verdriet zachtjes, dood mijn pijn zachtjes, alsjeblieft.

SR.

© Copyright StellaRena