Not in this lifetime

NOT IN THIS LIFETIME

Vaag is de glimp van je, die ik soms opvang.
Mijn hart schreeuwt dat het genoeg geweest is...
Het verheerlijken van jouw dubieuze ziel.
Jij bent uit me gerukt, zonder mededogen.
Weg was je, alles van je...
Tot er niets meer overschoot dan een wrang verlangen naar wat ooit was geweest.
En wat ooit was geweest, was mooi.
Zo allesverslindend mooi.
Ooit moet ik jou begraven, zoals dat stuk van je...
Vorig jaar in juni.
Had je maar heel even gezien dat mijn liefde genoeg kon zijn.
De pijn die voortvloeide uit het opgeven van wat ons moest voorstellen werd ook allesverslindend.
En jij was niet meer wie ik dacht en misschien wou dat je was.
En ik was niet meer wie jij wou dat ik was.
Met de laatste strohalmen bleef en blijf ik mij vastklampen aan jouw ziel, aan ons geluk en verdriet.
Niet wetend hoe stevig die strohalmen zijn.
De glimp mag vaag zijn, het houden van blijft helaas helder.
Verliefd worden op een ziel doet pijn als het niet meer mag, ook als is die dan dubieus.

Inge Vanhoorne

© Copyright Notinthislifetime