Lage score
Hij zit naast me
met zijn wijsvinger friemelt hij aan de rechterbovenhoek van het blad
ik noteer hij kijkt
misschien zijn we bang
bang om betrapt te worden of foute zinnen te noteren
iedereen zit met het hoofd in het blad
onze ruggen ademen niet meer
vooral hij is stijf van schaamte.
De bruine vraagtekens in zijn ooghoeken kijken me weer aan
ik geef mijn blad af
hij knijpt zijn ogen toe
laat zijn pen vallen.
© Copyright Verwijderde gebruiker
Ingezonden door
Verwijderde gebruiker
Geplaatst op
26-01-2017
Over dit gedicht
Wat wij weten is een druppel, wat wij niet weten is een oceaan