De gevallene

Uit, ‘Het absurdistisch universum’

Het licht glijdt vertraagd door de luchtlagen
waar de gieren in zon gestookte stijgbogen
cirkelen rond de stier die zijn laatste bellen blies
als de dis voor het gevecht van de bacchanalen.

In de nacht dat hij de strijd aan de nazaat verloor
week het bloed uit zijn doorlopen ogen
en trilden de spieren rond de gebroken botten
waar de dood al zijn werk deed nog even door.

Een voor een stappen en dansen zij nader
in de zekerheid dat de eruptie komen zal.
Als plots de aarde krakend open scheurt
waarin de stier eeuwig zal tuimelen in zijn val.

Guido van Geel

© Copyright guido