Uit het romantisch filmarchief

Aan de oever wuiven en zwaaien de vrouwen
in hun met zorg gesteven schorten
wel honderd jaar of langer geleden
in zwart witte beelden om stom te staan lachen.

Op het water stijgen en dalen de mannen
in hun met vet doortrokken stinkende truien
de dagen aan de nachten geregen
kijken zij even met de peuken op de lippen

Op de toppen van de duinen staan de meeuwen
zich van geen tijd bewust en even wit
als vandaag de dag en altijd al
krijsen zij keer op keer heel lang vooruit.

Guido van Geel

© Copyright guido