Oever

De aanzet tot het niet-zijn. Straks
geen kleren meer als men meereist
met de sterren boven het ijs de over-

zijde tegemoet, de allerverste winter in
waarin men aanlegt naast een veld
van sneeuw. Het helder wordend
licht dat invliegt, dat men spelt,

onafgebroken lezend in de palm
van zijn hand. Men verstaat wat wij
wilden toen nog geen ruis van overkant
de schelp streelde, het woord niet ving

dat zong: Oever! Aankomst! Weelde!

© Copyright Frans Bude

Gedicht van

Frans Bude

Geplaatst op

18-02-2016

Tags

Oever