Woestijn

Troosteloos zand, een onvruchtbare vlakte wild
Wegen omgebouwd, wind is hier niet mild
Eindeloos ruwe woestijn, geen druppel regen
Eenzijdige zon verschroeit, niets meegekregen
Een vijfde van de aarde, korstig versteend en warm
Niet altijd schuldig, woeste blik en natuurlijk arm
Troosteloze mensen, het bos gekapt en leeg gevreten
Woeste Sahel, tot de laatste wortel leeggegeten
In een oase lijken alle zorgen vaak te verdampen
Nieuwe hallucinaties, weinig kansen in de kampen
Tussen palmen beschermd door schaduw en rust
In z'n water baden, geweten halvelings gesust
Geen blik op oneindig, een hardwerkende zon
Een stuk paradijs in de hel, geen mens die hier overwon
Eigentijds, onherbergzaam, een plek van extremen
Nauwelijks denkbaar, die onleefbare ecosystemen.

© Copyright Dicht bij de Stoof