de spiegel kaatste stilte

ik zag dat je moe werd
van het elke dag weer vallen
tussen al je lachende maskers

de spiegel tot kooi gedegradeerd
waarin je me opsloot
zodat niemand de echte jij zou zien

en je koppig kon ontkennen
welke nachtmerries steeds weer
door je hoofd spookten

tot je in je spiegelbeeld
jezelf niet meer herkende
en de tranen niet van jou leken

alles was slechts schijn
omdat anderen bepaalden
wie jij wel of niet mocht zijn

maar toen de spiegel
nog slechts stilte kaatste
slaakte je onwillig een zucht

want de stilte die volgde
had al veel te lang geduurd
dus je brak mijn spijlen

je durfde eindelijk eerlijk
een blik op me te werpen
te zien dat we ook samen konden

en ik hoop dat dit zo blijven zal
ik met mijn armen om je heen
en jouw lach die de stilte breekt

© Copyright Zomaar iemand