de scherven leugens
je moet niet geloven wat ik zeg
hoewel er waarheid spiegelt
in de scherven leugens
die ik onverschrokken
ter hand neem
als ik me eenzaam voel
om maar niet te voelen
niemand pijn te doen
pijn, zo veel pijn
door mijn gescheurde schreeuw
waarvan de stilte luidt
in onduidelijke tekens
de ruimte is te klein
te veel woorden zijn nodig
ik kras ze groot
mijn hand geeft
onverzettelijkheid kracht
meedogenloos, onzeker
die langzaam plaatsmaakt
voor schuld en spijt
in ontwaken uit de waan
© Copyright Zomaar iemand
Ingezonden door
Zomaar iemand
Geplaatst op
26-11-2015
Over dit gedicht
Deze is wederom voor mijn bundel