mijn gescheurde kreten smoort

de tijd lijkt te vliegen
en de mensen hebben vleugels
maar ik ontken enige noodzaak

iedereen spreekt zo hard
zonder iets te zeggen
de realiteit almaar verzwijgend

alle herrie kolkt fel
ruisend zijn agressie
valt langzaam stil

ik hoor alleen drukkende stilte
die mijn gescheurde kreten smoord
tot onsterfelijke verlatenheid

ik sla mijn handen stuk op de leegte
ren spoorloos door mijn twijfels
en schreeuw in mijn tranen de tijd achterna

© Copyright Zomaar iemand