Langzaam aan ebt het gevoel van onbehagen weg

langzaam ebt het gevoel van onbehagen weg,
het zonnetje keert weder terug in mijn hart,
er is een stem in mijn hoofd die zegt,
het is jou tijd voor een nieuwe start,
vertrouwen is aan het groeien maar ben er nog niet,
ik zie nog steeds bergen op mijn pad,
stap in mijn bootje en dein langzaam langs het riet,
nog niet moegestreden al heb ik het inmiddels wel een beetje gehad,
stromingen naar het onbekende in alle facetten,
zijn inmiddels reeds een jaar gepasseerd,
heus ik weet mijn zinnen wel te verzetten,
maar wanneer raak ik weer ergens gestationeerd,
waar ik mijn energie en krachten kan geven,
kwaliteiten kan ontplooien tot wat ik kan en wie ik ben,
voelen dat ik gewaardeerd wordt in dit leven,
dat ik mezelf weer in de spiegel aankijk en herken,
wie ik eens was een vrouw met passie en pit,
die de mensen kon laten lachen vanuit het ware gevoel,
nu is het een toneelstuk waar in ik inzit,
ja het gaat prima met mij snap je wat ik bedoel,
een lach van de buitenkant maar een ware traan van binnen,
maar ach doen we dat niet allemaal,
weten altijd wel het juiste antwoord te vinden
en delen we niet vaak genoeg hetzelfde verhaal,
waarom iemand belasten met je ware gevoel,
nee vooral laten zien hoe sterk we toch zijn,
nou ik zeg gewoon wat ik bedoel
en nee soms voel ik mij echt niet fijn,
alsof mensen mij niet willen begrijpen,
niet aanvoelen hoe het werkelijk met mij gaat,
maar net zoals een bloem ben ik aan het rijpen
en weet ik waar het Ware Leven voor staat,
een verhaal met blijdschap en verdriet,
angsten en het doorstaan van diepe dalen,
maar er is geen weg en geen zelfde lied,
toch zal geen mens ooit werkelijk verdwalen,
omdat een uitweg altijd nabij is,
hoe donker het soms om je heen ook kan zijn
en hoe je dingen soms ervaart als een groot gemis,
worden langzaam aan heel klein,
een lach tovert zich weer op je gezicht,
ik ga genieten van de warme zonneschijn
en ik ben dankbaar voor het kunnen schrijven van dit gedicht.

© Copyright Verwijderde gebruiker