Stress

problemen met naar school te gaan
vaak gepest geweest
mensen die lachen met alles wat ik deed zelfs nu pathetic
Ik sta op bibber van de stress
realiseren dat ik moet gaan naar de les
mensen die me aanstaren
Geen idee hoe ik mijn gedrag moet verklaren
ik sluit me af
mensen om me heen doen stoer en ik noem mezelf laf
alsof ik niet kan bewegen maar toch loop ik weg
ik sluit men ogen terwijl ik tegen mezelf zeg
dat ik moet blijven vechte
Maar het goede is gelijk aan het slechte
het slechte is hetzelfde aan het goede
vertrouw niemand dus ben altijd op men hoede
muziek in m'n oren
probeer anderen te negeren wil niets horen
ik sluit men mond wil niet praten
want zeg ik moeten mensen haten
haten op wat ik doe
damn die comentaar ben het beu
waarom kiezen ze mij
en wie tha fuck zijn zij
om comentaar op mij te geven
hebben ze zelf dan geen gecompliceerd leven
is dan alles zo perfect dat ze het recht krijgen
want WIE THE FUCK zijn zij om boven me uit te stijgen
ik ben gelijk aan de andere
maar waarom proberen ze mij dan te verandere
comentaar op de kleren die ik draag
gelach met de dingen die ik vraag
onozel gedoe en de tijd gaat zo traag
damn it de klok staat stil
want niets voelen is dan ook niet wat ik wil
ik blijf kijken hoe de seconde blijven tikken
de tijd gaat traag hoelang moet ik dit nog pikken
hoelang gaat het duren voor ik gek wordt
en ik in tranen neerval en ineenstort ?
soms wordt het teveel
Dus wordt het tijd dat ik de emotie deel
velen mensen lachen met wat ik zeg
Maar uhm ja die mensen hebben pech

© Copyright brentx97

Ingezonden door

brentx97

Geplaatst op

08-06-2015

Over dit gedicht

verdriet

Tags

Pijn