Spreken is zilver, zwijgen is goud

Zwijgen is GOUD!

Het is toch moeilijker dan ik dacht mijn (grote) mond te houden, geen respons te geven,
Op opmerkingen van mensen die ik eigenlijk niet goed (meer) ken, maar wel vlak naast me in een huis leven,
Als ze samen met familie of vrienden zijn schijnen ze de drang te hebben nogal luid opmerkingen te maken,
Over mijn leefstijl, het blaffen van mijn hondje, mijn visite, en ik moet bekennen dat die me nog al raken.

Dat het me raakt komt door het feit,
Dat ze de klok hebben horen luiden, maar zijn de klepel kwijt,
Ze maken van dingen die ze zien en horen een eigen verhaal,
En.....het slaat nergens op allemaal.

Als ik ze tegenkom...en ze zijn alleen, kijken ze me niet eens aan, zeggen geen stom woord,
Moet ik ze dan aanspreken, uitleggen dat het me stoort?
Ik denk maar zo: ze zijn niet wijzer, en hebben weinig of geen gesprekstof en van respect nog nooit gehoord.
Buiten doe ik maar net of ze niet bestaan, met gedrongen glimlach loop ik door,
Maar van binnen vreet het echt wel aan me hoor!

Hoe kunnen (volwassen) mensen zich zo verlagen,
Een mening vormen zonder zich af te vragen,
Waar ze mee bezig zijn, in al een wereld vol haat en nijd,
Hebben ze geen verstand? of zijn ze het, net zoals, de klepel kwijt?

Zoals het spreekwoord luidt: spreken is zilver....zwijgen is goud,
Ik denk dat het beter is, dat ik mijn (grote) mond maar houd.

© Copyright Gerda Horstman