een wees zijn....

Wat had zij een verdriet en pijn,
het gevoel van het alleen zijn,
geen ouders meer in haar leven,
die je een wijze raad geven.

Geen moeder waar je heen kan gaan,
waar de koffie klaar mocht staan,
niet praten over dagelijkse dingen,
nooit meer je moeder horen zingen.

Geen vader om te vragen om raad,
als het om klusjes in huis gaat,
geen vader die even komt boren,
o, kon ik zijn stem maar even horen.

Geen moeder om even mee te bellen,
wat hadden ze veel te vertellen,
maar dit kan nu niet meer,
en dit mis ik iedere keer weer.

Wat hield je van die twee mensen,
en je zou zo graag willen wensen,
konden ze hier nog maar zijn,
maar zij voelt het verdriet en pijn.

© Copyright Janneke Troost