achteraf

Een harde korrel
in het broze tandwerk maalt
de tijd tot stilstand en:
je leven was geleefd.-
Voorbarig, denken wij, verbijsterd.

Niets is voor altijd
zelfs niet het alledaagse
beseffen wij
wanneer we zwijgend zwerven
langs de leegte van je eigen zetel,
in de klaarte van het keukenraam.
Je keek er vele uren
schijnbaar onvermoeibaar
- schuin over bril en boekje -
hoe jonge kinderen spelen
en wist te luisteren naar de groten
en hun kleine lief en leed.
Zij brachten zachtheid in je blik
en temperden de nooit vergeten droefheid
om je zoon, ontstolen aan
de lente van het leven
- de grote pijn die je
met niemand echt kon delen -.

Maar later speurden wij
geheime vreugde
toen het tollen van de kindermolen
je oude dag bezwaarde.
Je zorg en liefde was hun wel besteed:
je trots was
hoe ze rond je bleven zwermen.

Waar je nu bent - of niet -
is moeilijk te aanvaarden.
Toch blijf je onder ons,
in elk van onze kinderen leef je voort.
En binnenkort opnieuw:
een vierde generatie was op komst.
Je hebt niet mogen wachten.
Maar toch
zullen zij weten wie je was.

Je mag met eer te ruste gaan:
de grote stilte is verdiend.
Want grootmoeder is ook een stiel.

© Copyright marcel bulckaert