Depressie

Elke ochtend als ik wakker word,
Begint mijn hoofd alweer met malen.
Hoe kom ik deze dag weer door,
Zonder telkens van mezelf te balen.

Mijn gedachten gaan als een wervelwind tekeer,
Het staat nooit eventjes stil.
Zeker op dagen zoals deze,
Zijn mijn gedachten koud en kil.

Ik krijg de rillingen over mijn lijf
Als ik denk aan wat de dag me geven zal.
Met nu al zo´n akelig leeg gevoel,
Raak ik steeds verder in een dal.

De dalen worden dieper,
De pieken zijn er niet.
Ik voel me vreselijk eenzaam,
Terwijl iedereen om me heen geniet.

Ik lig nog steeds in bed,
Maar langzaam sta ik op.
Makkelijke kleren trek ik aan,
En het vrolijke masker op mijn kop.

Niemand ziet aan mij dat ik ongelukkig ben,
Ook de mensen die ik al jaren ken.
Ik zadel liever niemand op met mijn probleem,
Dus doe ik het helemaal alleen.

Natuurlijk weet ik dat het hierdoor echt niet beter gaat,
De dagen worden ook steeds zwaarder.
Geen idee hoe ik het veranderen moet,
Voor mijn gevoel doe ik toch nooit iets goed.

Het begint buiten alweer donker te worden,
Mijn dag is zoals gewoonlijk met gedachten gevuld,
Ik ben verder tot niets gekomen,
Maar dat is mijn eigen schuld.

Morgen weer een nieuwe dag en
hopelijk gaat het dan wat beter.
Ze zeggen altijd: ‘tijd is het beste medicijn’,
Daar zal ik op vertrouwen, mits ik snel de oude mag zijn.

© Copyright janieke23